In 2023 verscheen deze tekst van Frank Vander Linden in De Standaard... over "teveel boeken".
"‘Boeken kopen is een soort veiligheidsventiel, om niet helemaal gek te worden’
Verknipte religiositeit en rock-’n-roll. Voor Frank Vander linden is Nick Tosches’ Jerry Lee Lewis-biografie even vurig als haar onderwerp. ‘Hoe iets verteld wordt, is belangrijker dan wat er verteld wordt.’
8 april 2023 om 05:00
‘Ken je tsundoku? Dat is niet alleen het Japanse woord voor de notie dat je meer boeken bezit dan je nog kunt lezen, maar ook voor het idee dat het niet erg is, dat de aanwezigheid van die ongelezen boeken in je huis je helpt en typeert. Op je twintigste denk je nog dat je alles zult kunnen lezen dat voor jou bestemd is, maar zo rond de tijd van je midlifecrisis begin je te beseffen dat je zelfs nooit aan de Russen zult toekomen. Ik heb daar vrede mee. Het is een soort aanvaarding van het ouder worden, van de eindigheid der dingen. Na het rouwproces kwam het aanvaardingsproces en in mijn hoofd is dat volledig afgewerkt. Alleen het feit dat ik nog steeds veel boeken koop, spreekt dat een beetje tegen. Het is een soort veiligheidsventiel, om niet helemaal gek te worden.’
‘Op een bepaald moment kom je op een leeftijd waarop je begint te denken dat je zowel in het echte leven als in romans alle soorten mensen al eens bent tegengekomen, dat je wat psychologie betreft alles min of meer doorhebt. Het is een merkwaardig fenomeen, maar ik denk dat ons geduld met papieren personages in de loop der jaren kleiner wordt. De tolerantie voor bullshit neemt af en je gaat de dingen zodanig relativeren dat de interesse voor fictie afneemt. Als die leraar Nederlands die in zijn vrije uren een roman schrijft zijn verhaal dan begint met “Mijnheer Vanopbergen was 43 toen hij inzag dat het zo niet langer kon”, dan vraagt een mens zich af waarom hij zich nog om mijnheer Vanopbergen zou bekommeren; terwijl er zoveel te lezen valt over dingen die dichter bij de realiteit of dichter bij zijn eigen realiteit staan. Het neigt soms zelfs naar een soort walging, en het lijkt me dan ook geen toeval dat bijvoorbeeld de romans van een schrijver als Marieke Lucas Rijneveld wél nog binnenkomen. Omdat die boeken naar poëzie neigen, omdat ze meer over de taal gaan. Omdat hoe iets verteld wordt, belangrijker is dan wat er verteld wordt.’
‘Dat is ook wat me zo aanspreekt bij rockjournalist en schrijver Nick Tosches. Hij schreef, zowel in zijn fictie als in zijn non-fictie, als een dichter. Hellfire is in principe een ongeautoriseerde biografie van Jerry Lee Lewis, maar de stijl is bijna belangrijker dan de inhoud. Over Lewis’ doorbraakhit “Whole lotta shakin’ goin’ on” zou elke keurige biograaf schrijven dat de song meteen een succes was. Tosches daarentegen, schreef dit:
“It was everywhere, blasting forth like thunder without rain from cars and bars and all the open windows of the unsaved. Its wicked rhythm devoured the young of the land. It bloodied virgins and stirred new housewives to recall things they never spoke of. It inspired boys to reinvent themselves as flaming new creatures and to seek detumescence without ruth.”
“Meedogenloos ontzwelling zoeken”: als dat geen prachtige omschrijving is van wat rock-’n-roll met een jongeman kan doen. Tosches schrijft de zinnen waar ik zelf voor geleefd heb, zowel qua stijl als qua inhoud.’
‘Mijn interesse voor literatuur is altijd gekoppeld geweest aan mijn muzikale belangstelling, en die was van meet af aan erg Angelsaksisch. Heel veel Amerikaanse literatuur is vitalistisch. Dat hoort natuurlijk bij hoe die maatschappij eigenlijk is. Snel van taal, maar ook snel van gedachten. Het gaat over dingen opbouwen om ze daarna weer te verwoesten, en omgekeerd. Het gaat over een even vurige als verknipte religiositeit, over de worsteling tussen geloof en passie. Dat zit ook allemaal in de rock-’n-roll, en al die contradicties worden behandeld in de biografie van Jerry Lee Lewis. Het boek gaat niet alleen over rock-’n-roll, het ís ook rock-’n-roll. Nick Tosches’ stijl is een soort combinatie van William Faulkner en de King James-Bijbel. Het is een manier van schrijven die je in de muziek terugvindt bij iemand als Nick Cave. Een heel oprechte samenvoeging van wildheid en plechtstatigheid. Een vurig prediken met een onderliggend ritme. Iets dat heel ver staat van wat we in onze contreien als bijbelse taal beschouwen. Het ademt de sfeer van de Amerikaanse gospel, het muziekgenre waarin de blijde boodschap, eenvoudig uitgedrukt, swingend gebracht wordt. Hoewel ik zelf echt areligieus ben, is dat toch een vuurtje dat ik op de een of andere manier altijd heb opgezocht.’ "
Weer heerlijk leesvoer, Ann! Maarrr...geen gedicht meer?
👍🥰
Blij dat je terug de draad opgenomen hebt!!! Fijne zondag!
In 2023 verscheen deze tekst van Frank Vander Linden in De Standaard... over "teveel boeken".
"‘Boeken kopen is een soort veiligheidsventiel, om niet helemaal gek te worden’
Verknipte religiositeit en rock-’n-roll. Voor Frank Vander linden is Nick Tosches’ Jerry Lee Lewis-biografie even vurig als haar onderwerp. ‘Hoe iets verteld wordt, is belangrijker dan wat er verteld wordt.’
8 april 2023 om 05:00
‘Ken je tsundoku? Dat is niet alleen het Japanse woord voor de notie dat je meer boeken bezit dan je nog kunt lezen, maar ook voor het idee dat het niet erg is, dat de aanwezigheid van die ongelezen boeken in je huis je helpt en typeert. Op je twintigste denk je nog dat je alles zult kunnen lezen dat voor jou bestemd is, maar zo rond de tijd van je midlifecrisis begin je te beseffen dat je zelfs nooit aan de Russen zult toekomen. Ik heb daar vrede mee. Het is een soort aanvaarding van het ouder worden, van de eindigheid der dingen. Na het rouwproces kwam het aanvaardingsproces en in mijn hoofd is dat volledig afgewerkt. Alleen het feit dat ik nog steeds veel boeken koop, spreekt dat een beetje tegen. Het is een soort veiligheidsventiel, om niet helemaal gek te worden.’
‘Op een bepaald moment kom je op een leeftijd waarop je begint te denken dat je zowel in het echte leven als in romans alle soorten mensen al eens bent tegengekomen, dat je wat psychologie betreft alles min of meer doorhebt. Het is een merkwaardig fenomeen, maar ik denk dat ons geduld met papieren personages in de loop der jaren kleiner wordt. De tolerantie voor bullshit neemt af en je gaat de dingen zodanig relativeren dat de interesse voor fictie afneemt. Als die leraar Nederlands die in zijn vrije uren een roman schrijft zijn verhaal dan begint met “Mijnheer Vanopbergen was 43 toen hij inzag dat het zo niet langer kon”, dan vraagt een mens zich af waarom hij zich nog om mijnheer Vanopbergen zou bekommeren; terwijl er zoveel te lezen valt over dingen die dichter bij de realiteit of dichter bij zijn eigen realiteit staan. Het neigt soms zelfs naar een soort walging, en het lijkt me dan ook geen toeval dat bijvoorbeeld de romans van een schrijver als Marieke Lucas Rijneveld wél nog binnenkomen. Omdat die boeken naar poëzie neigen, omdat ze meer over de taal gaan. Omdat hoe iets verteld wordt, belangrijker is dan wat er verteld wordt.’
‘Dat is ook wat me zo aanspreekt bij rockjournalist en schrijver Nick Tosches. Hij schreef, zowel in zijn fictie als in zijn non-fictie, als een dichter. Hellfire is in principe een ongeautoriseerde biografie van Jerry Lee Lewis, maar de stijl is bijna belangrijker dan de inhoud. Over Lewis’ doorbraakhit “Whole lotta shakin’ goin’ on” zou elke keurige biograaf schrijven dat de song meteen een succes was. Tosches daarentegen, schreef dit:
“It was everywhere, blasting forth like thunder without rain from cars and bars and all the open windows of the unsaved. Its wicked rhythm devoured the young of the land. It bloodied virgins and stirred new housewives to recall things they never spoke of. It inspired boys to reinvent themselves as flaming new creatures and to seek detumescence without ruth.”
“Meedogenloos ontzwelling zoeken”: als dat geen prachtige omschrijving is van wat rock-’n-roll met een jongeman kan doen. Tosches schrijft de zinnen waar ik zelf voor geleefd heb, zowel qua stijl als qua inhoud.’
‘Mijn interesse voor literatuur is altijd gekoppeld geweest aan mijn muzikale belangstelling, en die was van meet af aan erg Angelsaksisch. Heel veel Amerikaanse literatuur is vitalistisch. Dat hoort natuurlijk bij hoe die maatschappij eigenlijk is. Snel van taal, maar ook snel van gedachten. Het gaat over dingen opbouwen om ze daarna weer te verwoesten, en omgekeerd. Het gaat over een even vurige als verknipte religiositeit, over de worsteling tussen geloof en passie. Dat zit ook allemaal in de rock-’n-roll, en al die contradicties worden behandeld in de biografie van Jerry Lee Lewis. Het boek gaat niet alleen over rock-’n-roll, het ís ook rock-’n-roll. Nick Tosches’ stijl is een soort combinatie van William Faulkner en de King James-Bijbel. Het is een manier van schrijven die je in de muziek terugvindt bij iemand als Nick Cave. Een heel oprechte samenvoeging van wildheid en plechtstatigheid. Een vurig prediken met een onderliggend ritme. Iets dat heel ver staat van wat we in onze contreien als bijbelse taal beschouwen. Het ademt de sfeer van de Amerikaanse gospel, het muziekgenre waarin de blijde boodschap, eenvoudig uitgedrukt, swingend gebracht wordt. Hoewel ik zelf echt areligieus ben, is dat toch een vuurtje dat ik op de een of andere manier altijd heb opgezocht.’ "