Mijn Week in Woorden #9: micropensioen, 'Rechts!', kattenkwaad tot der dood en Donald Cheetos

Goeiemorgen!

Dit is de negende aflevering van mijn nieuwsbrief ‘Mijn Week in Woorden’. Elke zondagmorgen vertel ik welke woorden me de voorbije week hebben geraakt of kwaad gekregen; mij hebben doen lachen of gelukkig gemaakt. Alsook: wekelijks een boekentip, plus het gedicht, het (vergeet)woord en het beeld van de week.

‘Gaat u ook op micropensioen?’

Ik las een interessant artikel in De Morgen over iets waarover ik nog nooit gehoord had: het micropensioen.

Ik vat het artikel even samen voor zij die niet achter de betaalmuur kunnen.

In een tijd waarin de werkdruk hoog is en de pensioengrens steeds verder opschuift, wint het idee van micro-retirement of micropensioen aan populariteit, vooral bij jongere generaties. In plaats van al hun pensioenjaren op te sparen voor later, kiezen sommigen ervoor om tijdens hun loopbaan regelmatig een langere pauze te nemen, bijvoorbeeld om de vijf jaar. Het idee komt overgewaaid uit de VS en kreeg recent weer aandacht via TikTok, maar werd al in 2007 omschreven in Een werkweek van 4 uur van Timothy Ferriss.

Hoewel het fenomeen voorlopig nog vooral is weggelegd voor wie het zich financieel kan permitteren, groeit de roep om meer flexibiliteit in de manier waarop we werken. Professor arbeidssociologie Geert Van Hootegem stelt dat het logisch is om het pensioen te koppelen aan gewerkte jaren, en niet aan leeftijd. Waarom zouden mensen niet tussendoor ‘opnemen’ van hun loopbaan, net zoals van een spaarrekening?

Enkele getuigen illustreren de praktijk. Michiel Van Balen, een projectontwikkelaar, trekt om de vijf jaar met zijn gezin maandenlang op reis. Hij noemt het een investering in welzijn en motivatie. Ook Liselotte Droeshout, voormalig leerkracht en nu preventiecoach, kiest bewust voor regelmatige pauzes, telkens twaalf dagen om de drie weken. Voor haar is het een manier om een ritme te vinden dat ze wél volhoudt.

De trend sluit aan bij bredere veranderingen in de werkcultuur: van loopbaanonderbrekingen en brugpensioen in de jaren 80 tot quiet quitting en een zoektocht naar meer zingeving vandaag.

Volgens professor Ans De Vos is de veranderende houding van werknemers een reactie op wat werkgevers zelf zijn gaan verwachten: flexibiliteit en aanpassingsvermogen. Het klassieke psychologische contract – loyaliteit in ruil voor werkzekerheid – verschuift. Sommige bedrijven spelen hier al op in, zoals techbedrijf Wise, dat elke vier jaar een betaalde pauze aanbiedt.

Hoewel micro-retirement geen breed gedragen praktijk is, wijst het wel op een groeiende behoefte aan meer regie over onze loopbaan en levenskwaliteit. De uitdaging ligt erin om die behoefte structureel in te passen binnen arbeidsorganisatie en sociaal beleid.

Ik ben volledig voor. Eigenlijk willen die mensen wat freelancers en zelfstandigen kunnen doen: af en toe de pauzeknop indrukken. Ik vind het ook onzinnig om te werkenwerkenwerken tot aan je pensioen om dan ‘lekker te gaan genieten’, terwijl je niet eens weet of dat op die leeftijd nog zal kunnen. Als onze regering vraagt om steeds langer te werken, dan zijn antwoorden als het micropensioen toe te juichen. Werknemers die meer autonomie hebben, zijn gelukkiger. Ik vermoed dat vooral vanuit rechtse hoek het micropensioen als ‘luiheid’ zal worden bestempeld, of als gebrek aan toewijding aan je werk, terwijl ik denk dat je net toegewijder kunt zijn en langer kunt blijven werken als je er af en toe een tijd tussenuit kan.

‘Rechts!’

Nadat ik vorige week deze nieuwsbrief schreef, was het plan om 10 keer de lastigste kant van de Poelberg - de zwaarste helling in Tielt - te beklimmen. Dat was geen strak plan, want er waren te veel wielertoeristen - ik beklom hem dus maar 5 keer.

Ik heb me eigenlijk dood geërgerd aan veel van die wielertoeristen. Sommige mannen die in groep rijden kunnen het blijkbaar niet laten stoer te doen. Er was er een die schreeuwde: ‘Rechts!’, terwijl ik niet rechtser kon rijden. Maar ja, mijnheer, als jullie mij met drie naast mekaar willen voorbijzoeven, dan kan ik best even in de gracht gaan liggen, niet? Veel mannelijke wielertoeristen wanen zich coureur en denken dat ze een wedstrijd aan het rijden zijn en de weg dus van hen is.

Ook een ergernis, maar dan een grappige: altijd is er op gelijk welke helling wel een man die me wil voorbijsteken, en dat gebeurt op de grote plateau, waarna ze, eenmaal boven, ‘toevallig’ even hun gsm moeten checken - lees: ze zijn totaal uitgeput. Lekker stoer, hoor! 🤪

Ik denk dat ik deze sticker op de achterkant van mijn wielershirt ga kleven.

‘Ik word nog elke ochtend wakker met de drang om kattenkwaad uit te halen’

Anthony Hopkins is niet alleen een schitterend acteur; op het internet zijn ook veel wijze uitspraken van hem te vinden. Zoals deze: ‘Ik ben me volledig bewust van mijn sterfelijkheid, maar op 87-jarige leeftijd word ik nog elke ochtend wakker met de drang om kattenkwaad uit te halen. Leeftijd is geen belemmering wanneer je passie vindt in wat je doet. Het echte geheim zit in je nieuwsgierigheid levend houden, blijven leren en je niet laten tegenhouden door de angst voor de tijd. Elke dag is een nieuwe kans om te creëren, te lachen en te tonen dat het nooit te laat is om met enthousiasme en vreugde vooruit te gaan.’

Ik ben blij dat ik ook passioneel graag mijn werk doe, en leeftijd dus geen belemmering is. Ik denk niet aan mijn pensioen, omdat ik hoop dat ik altijd kan blijven werken. Het liefst zou ik sterven achter mijn schrijftafel nadat ik net een punt achter een mooie zin heb gezet.

#Mijndingenvandeweek

#boekvandeweek

Ik heb het nog niet gelezen, maar kijk er ontzettend hard naar uit: de net verschenen nieuwe roman van Tom Lanoye. De titel is ReinAard, en het is Lanoyes bewerking van het Middelnederlandse dierenepos Van den vos Reynaerde. Dat heb ik in mijn laatste jaar Germaanse integraal gelezen, en het is prachtig hoe blijvend actueel het is - en altijd zal zijn. Trots trouwens dat Lanoye zijn boek vrijdag voor het eerst kwam voorstellen in mijn thuisstad Tielt, in Theater Malpertuis. ‘Malpertuis’ is namelijk de naam van het vossenhol van Reinaert de Vos. Het is de burcht of schuilplaats van Reinaert, die als listige en geslepen vos steeds opnieuw weet te ontsnappen aan de wraak van de andere dieren.

#gedichtvandeweek

We blijven in de Lanoye-sfeer: vandaag wordt Gent-Wevelgem verreden (ook zo’n mooi woord!), en over die koers schreef Tom Lanoye dit gedicht. Dat laatste vers: magistraal.

Gent-Wevelgem

Mocht ik herbeginnen, ik zou het net zo
doen: niet om de poen, maar om die
nieuwe pakken. Die zo glimmend spannen
om je billen, en om die van elke ploegmaat

in het peloton. Ik zou mijn hele leven
willen trainen, net iets slechter dan de
ander, dan zit ik altijd achteraan,
genietend van de erotiek. Iets anders

wil ik niet. Of toch: in Gent vertrekken
met fanfares en champagne, vendelzwaaiers
en konfetti, als voor een allerlaatste
rit, een feestelijke rouweditie. Dan, nog

maar pas vertrokken, springt die klotegroep
al weg, ik zit kapot en godverlaten op de
rechte baan als op het slappe koord. Geen
supporter wordt gehoord, geen achterkant

van renners nog gezien. Een paar keer
vallen bovendien. Misschien is herbeginnen
ook dan mogelijk, maar ik zou precies
hetzelfde doen: riempjes dicht en trappen

maar, wie houdt hem tegen, wie onderwijst
hem schade en fatsoen, wie haalt hem weg
van een schitterende zege, de zegen van een
stevig rennerszadel? O Grote Wielergod,

o Sister Brainstorm, heb genade met
uw gade. Neem van zijn hand bezit en
leid zijn fiets: hij is op weg naar
Wevelgem, hij is op weg naar niets.

#vergeetwoordvandeweek

Gezien op de gevel van het cultureel centrum in Tielt: kloekmoedigheid.

Het betekent: dapperheid, onverschrokkenheid, onversaagdheid - nog zo’n mooi vergeetwoord.

#beeldvandeweek

Zonder woorden. Gelukkig kunnen de Amerikanen nog lachen in al hun ellende.

Geniet van Gent-Wevelgem, of van het vooruitzicht op uw micropensioen, of van het kattenkwaad dat u deze week zult uithalen - of gewoon van de zonnige zondag!

Tot volgende week,

Ann