Mijn Week in Woorden #4: de waarheid liegen, verwarde cavia's en de wijsheid van Stijn De Paepe

Goeiemorgen!

Dit is de vierde aflevering van mijn nieuwsbrief ‘Mijn Week in Woorden’. Elke zondagmorgen vertel ik welke woorden me de voorbije week hebben geraakt of kwaad gekregen; mij hebben doen lachen of gelukkig gemaakt. Alsook: wekelijks een boekentip, plus het gedicht, het (vergeet)woord en het beeld van de week.

‘Soms kom je misschien dichter bij de waarheid door hem te liegen’

Dat schreef de Nederlandse (boeken)redacteur Jelte Nieuwenhuis op Facebook. Het was een zinsconstructie die me meteen opviel en die je (vooralsnog) alleen in Nederland tegenkomt. Ik zet de ‘vooralsnog’ tussen haakjes, want als het taalkundig regent in Amsterdam, druppelt het niet veel later in Vlaanderen.

‘De waarheid liegen’: dat had ik niet eerder gehoord. Wel ‘de waarheid verdraaien’. ‘De waarheid’ is in Vlaanderen nog altijd een vrouwelijk woord, maar in Nederland is het woordgeslacht al verdwenen. Zelfs de zon is er een ‘hij’ - ook daarin wijd ik in mijn boek Taal is een kat een stukje.

Het was een zin die me deed denken aan het memorabele ‘de dag die je wist dat zou komen’. Ze (‘de zin’, dus, maar die is in Nederland ook al een ‘hij’) kwam uit het Koningslied van 2013 en veel taalkundigen gingen ervan op hun achterste poten staan: grammaticaal zou het een gedrocht zijn. Mis, schreef Van Dale-hoofdredacteur Ton den Boon, en hier kunt u lezen waarom. Ik erger me dood aan het conservatisme van heel wat taalkundigen, en het is vooral in Vlaanderen dat ze elke vorm van taalverandering als taalverloedering zien.

‘Een master betekent bijna altijd een hoger loon, behalve als je deze richtingen kiest’

Het was de kop van een artikel in Het Laatste Nieuws de voorbije week. Welke richtingen? Deze, dus.

Daar staat ook mijn richting tussen: taal-en letterkunde, maar ik ben nog nooit werkloos geweest. Ik verdien wel, en dat vertelt arbeidseconoom Stijn Baert ook in het artikel, minder dan mensen met twee Masterdiploma’s in andere richtingen. Vind ik dat jammer? Ik vind het oneerlijk, maar ik ga me daarom niet, zoals sommigen suggereren nu het in mijn sector (media/copywriting/boeken) moeilijk gaat, ‘bijscholen’. In wat? In richtingen waar ik hoegenaamd geen interesse in en talent voor heb? Ik werk al meer dan twintig jaar met hart en ziel in waar ik het best in ben en wat ik het liefst doe: spelen met taal. Dat heeft me niet rijk gemaakt, maar dat wist ik al toen ik aan mijn studie begon, dat ik er naar alle waarschijnlijkheid niet rijk zou van worden. Rijk worden is dan ook nooit mijn ambitie geweest. Wel: gelukkig zijn. En dat ben ik nog elke dag als ik achter mijn computer ga zitten.

Mijn #dingenvandeweek

#boekvandeweek

Ik kocht het gisteren in Gent en heb het ‘s avonds in één ruk uitgelezen. Paulien Cornelisse is een van mijn heldinnen: ze is de beste taalcolumniste van de Lage Landen. Van haar bestseller Taal is zeg maar echt mijn ding werden meer dan 500.000 exemplaren verkocht. Met jullie hulp: zou ik dan toch rijk kunnen worden van taal? 😉 Paulien schrijft ook het Boekenweekessay dat we tijdens de aankomende Boekenweek (12-23 maart) zullen kunnen lezen. Het thema van de Boekenweek is ‘je moerstaal’, en Cornelisse schreef dit boekje. Razend benieuwd.

Maar terug naar De verwarde cavia, een feest van herkenning voor iedereen die ooit op een kantoor heeft gewerkt. Otto van Facturatie, die tijdens het werk zijn verzameling WOII-parafernalia cureert, Helma van Communicatie, die jubelt dat Caaf de nieuwsbrief van haar overneemt en collega Van Put die er al dertig jaar schijnt te werken, maar zelden wordt waargenomen.

(Ook de geweldige serie Bevergem komt voor in Taal is een kat, jahahaha, de promo is volop begonnen.) Ik heb nooit lang op kantoor gewerkt, maar er genoeg meegemaakt om er ooit ook een boekje over te schrijven.

#gedichtvandeweek

Aansluitend bij de idee die sommigen hebben dat ‘kunstige richtingen’ weinig zin hebben omdat ze weinig geld opleveren (al zegt Stijn Baert wel eerlijk dat je vooral moet doen wat je graag doet), dit gedicht van de betreurde Stijn De Paepe.

‘Niet alles wat geen nut heeft, heeft geen zin’: in deze harde tijden waarin voor het geld de beer danst, is het een vers dat ik des te meer wil koesteren.

#woordvandeweek

Swicy. Ik las het in een artikel over de foodtrends van 2025. ‘Swicy’ is een samentrekking van ‘sweet’ en ‘spicy’. De Engelse taal heeft een patent op dit soort samentrekkingen. Denk maar aan het heerlijke ‘hangry’, dat ‘hungry’ en ‘angry’ combineert. Het betekent dat je prikkelbaar of boos wordt doordat je honger hebt.

#vergeetwoordvandeweek

Bakkeleien. Hoor je nog zelden, maar het is zoveel mooier dan ‘ruziën’ of ‘kibbelen’. Ik zou het graag weer meer lezen.

#beeldvandeweek

Rachel is mijn boek beginnen te lezen en is dus na mijn uitgever en redactrice mijn eerste lezer, want het ligt pas komende donderdag in de winkel. Benieuwd wat ze ervan vindt? Volgende week kunnen jullie hier haar recensie lezen.

Tot dan!

Ann